ผ้ากันเปื้อนที่ได้รับความนิยมมาตั้งแต่ยุคแรก

เป็นที่ทราบกันดีว่าผ้ากันเปื้อนนั้นเป็นวัตถุที่มีไว้เพราะด้วยช่วยปกป้องคราบขะมุกขะมอมที่เกิดจะมาติดเครื่องนุ่งห่ม แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้บ้างว่าผ้ากันเปื้อนนั้น  ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งของที่มีให้เลือกใช้งานได้หลายหลากรูปร่างตามความต้องการ  แต่จะมีอย่างใดบ้าง และผ้ากันเปื้อนแบบไหม เหมาะกับการใช้งานในแบบแผนใด วันนี้บทความของเรามีข้อมูลตรงนี้มาฝากกัน ดังนั้น

เริ่มต้นที่ผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งตัว ที่แบบใส่กันเพื่อความเป็นวินัยดี เป็นผ้ากันเปื้อนที่ได้รับความนิยมมาตั้งแต่ยุคแรก เน้นการสวมเพื่อความงดงามเป็นขนบธรรมเนียมยิ่งกว่าการพิทักษ์คราบซอมซ่อ

ต่อกันด้วยที่ผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว เป็นผ้ากันเปื้อนที่คลุมตั้งแต่เหนือลำตัวลงมาถึงเข่า สามารถช่วยป้องกันการเกิดคราบสกปรก หรืออันตรายระหว่างการทำอาหารได้

ผ้ากันเปื้อนแบบพินาฟอร์ (Pinafore) ผ้ากันเปื้อนเพราะเด็ก มีต้นกำเนิดมาจากฝั่งยุโรป เป็นผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัวมีลักษณะเป็นชุดลูกไม้ จึงเหมาะสำหรับเด็กผู้หญิง

ผ้ากันเปื้อนแบบคอปเลอร์ เป็นผ้ากันเปื้อนแบบคลุมรอบตัว และมีสายรัดเพื่อเพิ่มความกระชับ สามารถป้องกันคราบได้แบบทั้งตัวส่วนใหญ่มักเห็นกันในธุรกิจอุตสาหกรรมโรงงาน เช่นโรงงานแช่แข็ง หรือโรงงานสี หรืออุตสาหกรรมการผลิตยา

ผ้ากันเปื้อนแบบคัปโปงิ เป็นชุดกันเปื้อนแบบมีแขนของญี่ปุ่น จากเดิมนิยมใส่กันสำหรับป้องกันคราบสกปรกของกิโมโน หากในประจุบัน แบบนำมาใช้ในโรงงานอุตสาหกรรม

ผ้ากันเปื้อนแบบมะเอะกะเกะ เป็นผ้ากันเปื้อนที่การตั้งกฎเกณฑ์ใช้กันเปื้อนเขตหน้าขา มีรูปร่างเป็นผ้าสีขาว มักใช้กันในกลุ่มของซามูไรและพ่อค้า

ผ้ากันเปื้อนแบบบิ๊บ เป็นผ้ากันเปื้อนที่พบเห็นกันได้ทั่วไป มีประเภทเป็นผ้าปิดด้านหน้าและมีสายคาดแขวนคอขนาดเล็กพร้อมกันมีเชือกรัดอาณาบริเวณเอว มีกระเป๋าด้านหน้าเพื่อบรรจุเครื่องมือ หรือวัสดุต่าง ๆ

ผ้ากันเปื้อนแบบทักซิโด้ เป็นผ้ากันเปื้อนที่มีการออกแบบออกมาให้เหมือนกับสูททักซิโด้ นิยมใช้กันในโรงแรมหรือภัตตราคารสภาพพรีเมียม

ผ้ากันเปื้อนแบบ 4 Wayเป็นผ้ากันเปื้อนที่พ่อครัวนิยมใช้ มีลักษณะเป็นผ้ากันเปื้อนแบบพันรอบเอว เพื่อให้สะดวกต่อการเช็ดทำความสะอาดมือระหว่างการทำอาหาร

ผ้ากันเปื้อนแบบBistro ผ้ากันเปื้อนที่มีความยาวครึ่งเข่า มีช่องกระเป๋าด้านหน้าพร้อมผ้ามัดเอว นิยมใช้กันในกลุ่มภัตตาคาร หรือภัตตราคาร